Κοιτάζω γύρω μου, και το μόνο που βλέπω είναι η απληστία και συνεχή προσπάθεια για εξαπάτηση.
Διάβασα πρόσφατα τη προσέγγιση του Mark Rowlands στο βιβλίο "Ο φιλόσοφος και ο λύκος", ότι η αιτία της ανάπτυξης της νοημοσύνης του ανθρώπου οφείλεται στη θέλησή του να εξαπατήσει. Το αποδεικνύει μάλιστα παρατηρώντας τις κοινωνίες των εξαδέλφων μας πιθήκων όπου για παράδειγμα το κυρίαρχο αρσενικό θα κάνει απροσδόκητες εφήμερες συμμαχίες αρκεί και μόνο να αποκτήσει αλλά και να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση του. Δυστυχώς είμαστε απόγονοι αυτών των απατεώνων. Υπάρχουν όμως και οι λύκοι ανάμεσά μας. Κύριο χαρακτηριστικό του λύκου είναι να ζει έντονα την κάθε στιγμή. Αντίθετα ο πίθηκος-άνθρωπος είναι ένα ασύγχρονο ον. Ζεί δηλαδή με την ελπίδα του μέλλοντος και την ανάμνηση του παρελθόντος. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να χάνουμε τις πολύτιμες στιγμές του παρόντος, αναλώνοντας τη σκέψη μας, είτε σε ένα παρελθόν που χάσαμε είτε σε προσδοκώμενο μέλλον.Αναρωτιέμαι δεν είναι οι μικρές στιγμές όμως που καθορίζουν το νόημα της ζωής;
Κοιτάζω τη μικρή μου σκυλίτσα τη Πόμι. Ένα κατάλευκο γιαπωνέζικο Σπιτς. Μου αρκούν τα μάτια της για να εκλάβω την ανιδιοτελή της αγάπη. Η Πόμι ξέρει σίγουρα να συγχωρεί, αφού άλλωστε με αγαπάει πραγματικά. Στο βλέμμα της δεν υπάρχει η υπόνοια της εξαπάτησης, αλλά η λαχτάρα να ζήσει τη στιγμή της μαζί μου.
Καταλήγω λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος ως ένα βαθμό, αφού κουβαλάει τον πίθηκο στο DNA του. Παρόλα αυτά ως το ον με την υψηλότερη νοημοσύνη, μπορεί αντί να χρησιμοποιεί τη ευφυΐα του για να εξαπατήσει, να κάνει προσπάθεια για να ανακαλύψει το λύκο μέσα του.
Θα προτείνω ανεπιφύλακτα να επαναδιατυπωθεί η έκφραση "άντε βρε ζώο" στο "άντε βρε άνθρωπε".
Διάβασα πρόσφατα τη προσέγγιση του Mark Rowlands στο βιβλίο "Ο φιλόσοφος και ο λύκος", ότι η αιτία της ανάπτυξης της νοημοσύνης του ανθρώπου οφείλεται στη θέλησή του να εξαπατήσει. Το αποδεικνύει μάλιστα παρατηρώντας τις κοινωνίες των εξαδέλφων μας πιθήκων όπου για παράδειγμα το κυρίαρχο αρσενικό θα κάνει απροσδόκητες εφήμερες συμμαχίες αρκεί και μόνο να αποκτήσει αλλά και να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση του. Δυστυχώς είμαστε απόγονοι αυτών των απατεώνων. Υπάρχουν όμως και οι λύκοι ανάμεσά μας. Κύριο χαρακτηριστικό του λύκου είναι να ζει έντονα την κάθε στιγμή. Αντίθετα ο πίθηκος-άνθρωπος είναι ένα ασύγχρονο ον. Ζεί δηλαδή με την ελπίδα του μέλλοντος και την ανάμνηση του παρελθόντος. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να χάνουμε τις πολύτιμες στιγμές του παρόντος, αναλώνοντας τη σκέψη μας, είτε σε ένα παρελθόν που χάσαμε είτε σε προσδοκώμενο μέλλον.Αναρωτιέμαι δεν είναι οι μικρές στιγμές όμως που καθορίζουν το νόημα της ζωής;
Κοιτάζω τη μικρή μου σκυλίτσα τη Πόμι. Ένα κατάλευκο γιαπωνέζικο Σπιτς. Μου αρκούν τα μάτια της για να εκλάβω την ανιδιοτελή της αγάπη. Η Πόμι ξέρει σίγουρα να συγχωρεί, αφού άλλωστε με αγαπάει πραγματικά. Στο βλέμμα της δεν υπάρχει η υπόνοια της εξαπάτησης, αλλά η λαχτάρα να ζήσει τη στιγμή της μαζί μου.
Καταλήγω λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος ως ένα βαθμό, αφού κουβαλάει τον πίθηκο στο DNA του. Παρόλα αυτά ως το ον με την υψηλότερη νοημοσύνη, μπορεί αντί να χρησιμοποιεί τη ευφυΐα του για να εξαπατήσει, να κάνει προσπάθεια για να ανακαλύψει το λύκο μέσα του.
Θα προτείνω ανεπιφύλακτα να επαναδιατυπωθεί η έκφραση "άντε βρε ζώο" στο "άντε βρε άνθρωπε".
