Γύρω απ' τη φωτιά

Το δέρμα του είναι κρύο,

πέφτουν τα δάκρυά της πάνω του καυτά.

Στο δέρμα του που παραμένει κρύο

το αίμα αναβλύζει  ζεστό.

Το δέρμα όμως κρύο.

Κι ο πόνος της είναι βουβός,

καυτός και καίει τα σωθικά της.

Και η οργή καυτή των γύρω αδερφών,

ενώ εκείνη κρατάει το παιδί της με ματωμένα χέρια.

Χέρια που βγάζουν φωτιά.

Και έχει κρύο αεράκι, κρύα σιωπή γύρω από τη φωτιά.

Χιρς, Θεσσαλονίκη, 1943

Γάζα, 21.11.2012

ανθρώπων φυλακές, πάντα

Έχει σημασία;  Υπάρχει φωτιά σ’ αυτές τις εικόνες στις οποίες έχει πλέον άμεση πρόσβαση ο καθένας στο διαδίκτυο. Υπάρχουν ακόμη παγωμένες καρδιές της εξουσίας, που αδυνατούν να ζεσταθούν και κάπως έτσι έρχεται οργή, γεννιέται φλόγα.

Άντε βρε άνθρωπε!!!

Κοιτάζω γύρω μου, και το μόνο που βλέπω είναι η απληστία και συνεχή προσπάθεια για εξαπάτηση.
Διάβασα πρόσφατα τη προσέγγιση  του Mark Rowlands στο βιβλίο "Ο φιλόσοφος και ο λύκος", ότι η αιτία της ανάπτυξης της νοημοσύνης του ανθρώπου οφείλεται στη θέλησή του να εξαπατήσει. Το αποδεικνύει μάλιστα παρατηρώντας τις κοινωνίες των εξαδέλφων μας πιθήκων όπου για παράδειγμα το κυρίαρχο αρσενικό θα κάνει απροσδόκητες εφήμερες συμμαχίες αρκεί και μόνο να αποκτήσει αλλά και να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση του. Δυστυχώς είμαστε απόγονοι αυτών των απατεώνων. Υπάρχουν όμως και οι λύκοι ανάμεσά μας. Κύριο χαρακτηριστικό του λύκου είναι να ζει έντονα την κάθε στιγμή. Αντίθετα ο πίθηκος-άνθρωπος είναι ένα ασύγχρονο ον. Ζεί δηλαδή με την ελπίδα του μέλλοντος και την ανάμνηση του παρελθόντος. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να χάνουμε τις πολύτιμες στιγμές του παρόντος, αναλώνοντας τη σκέψη μας, είτε σε ένα παρελθόν που χάσαμε είτε σε προσδοκώμενο μέλλον.Αναρωτιέμαι δεν είναι οι μικρές στιγμές όμως που καθορίζουν το νόημα της ζωής;

Κοιτάζω τη μικρή μου σκυλίτσα τη Πόμι. Ένα κατάλευκο γιαπωνέζικο Σπιτς. Μου αρκούν τα μάτια της για να εκλάβω την ανιδιοτελή της αγάπη. Η Πόμι ξέρει σίγουρα να συγχωρεί, αφού άλλωστε με αγαπάει πραγματικά. Στο βλέμμα της δεν υπάρχει η υπόνοια της εξαπάτησης, αλλά η λαχτάρα να ζήσει τη στιγμή της μαζί μου.

Καταλήγω λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος ως ένα βαθμό, αφού κουβαλάει τον πίθηκο στο DNA του. Παρόλα αυτά ως το ον με την υψηλότερη νοημοσύνη, μπορεί αντί να χρησιμοποιεί τη ευφυΐα του για να εξαπατήσει, να κάνει προσπάθεια για να ανακαλύψει το λύκο μέσα του.

Θα προτείνω ανεπιφύλακτα να επαναδιατυπωθεί η έκφραση "άντε βρε ζώο" στο "άντε βρε άνθρωπε".

ΤΟ ΤΑΞΙΜΙ

 Για να παίξεις ένα καλό ταξίμι στο μπουζούκι, πρέπει να έχεις καλή τεχνική και να βρίσκεσαι σε χώρο, όπου δεν απαγορεύεται ο οργανοπαίκτης -για λόγους οικονομίας χρόνου- να παίξει τα ταξίμια του. Πάνω απ' όλα, όμως, ένα καλό ταξίμι απαιτεί να καταθέσεις την ίδια σου την ψυχή.

Διάβασα το 2011 το βιβλίο του  Ζοζέ Σαραμάγκου το “τελευταίο τετράδιο”, ένα βιβλίο φτιαγμένο με τις καταγεγραμμένες σκέψεις του μεγάλου συγγραφέα - διανοητή, τις οποίες είχε αναρτήσει στο προσωπικό του blog.

Με αφορμή αυτή την ιδέα, παίρνω το θάρρος μέσα από αυτό το χώρο να “παίξω” τα δικά μου ταξίμια.

Σίγουρα από τεχνική δεν είμαι και ο καλύτερος. Ταυτίζω  σε αυτό το σημείο  την τεχνική του μπουζουκιού με την τέχνη του λόγου.

Στο διαδικτυακό αυτό χώρο  θα επιτρέπεται να “παίζονται” τα ταξίμια μου. Ελπίζω, βέβαια, στη συνεχή του ύπαρξη, καθώς υπάρχουν τάσεις -μέσα από νομοθεσίες- για «έλεγχο» του διαδικτύου. Πάντα με τρομάζουν ιδέες για έλεγχο σε κάτι που είναι ελεύθερο. Το επικίνδυνο είναι, ότι η διαφορετικότητα αυτού που ελέγχει, αλλάζει και τις κόκκινες γραμμές που ορίζουν την λέξη ελευθερία.

Ένα είναι βέβαιο με κάθε αφορμή και ερέθισμα, εδώ θα γίνεται κατάθεση ψυχής.

Ένα ταξίμι πρέπει να ξεκινάει όταν υπάρχει “λόγος” να ειπωθεί, πρέπει να είναι αυθεντικό και χωρίς χρονικούς περιορισμούς δηλαδή πότε αρχίζει και πότε τελειώνει. Σημαντικό επίσης είναι να ειπωθεί ότι ο δημιουργός  μέσα από το ταξίμι πρέπει να οδηγείται στην αυτολυτρώση. Κι αυτό, γιατί καταφέρνει να δώσει το στίγμα του, να πει κάτι που βγαίνει από μέσα του.

Τα ταξίμια μπορεί να διαφέρουν το ένα από το άλλο κι ας είναι και από τον ίδιο δημιουργό, κι αυτό γιατί ο δημιουργός μπορεί κάθε φορά να θέλει να πει κάτι καινούργιο.

Τα ταξίμια δεν παίζονται εντελώς αυθαίρετα, αλλά έχουν ως βάση τους “δρόμους”.

Τους "δρόμους" της ζωής μου θα ακολουθώ για τα δικά μου ταξίμια, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω διάθεση να ανακαλύψω και νέα μονοπάτια.

Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινάω αυτή την προσπάθεια, χωρίς να μπορώ να προβλέψω πού μπορεί να καταλήξει το όλο εγχείρημα.

Σίγουρα, οι δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις που επικρατούν στην Ελλάδα και η μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, έχουν σπείρει το σπόρο για λιγότερο απολιτίκ διαλόγους σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και μια ανάπτυξη της διαλεκτικής....

Κάτι που συνηθίζω να λέω με φίλους τον τελευταίο καιρό αστειευόμενος.

"Ένα μόνο πράγμα είναι σίγουρο, ότι η φιλοσοφία θα ανθίσει και σίγουρα τα πράγματα δε θα είναι βαρετά"

Καλό δρόμο, λοιπόν!!!!!!!